Świat opowiadań STAŁEM NAGO NA PROGU DOMU toświat kompletny. Rozrzucony hojną ręką autora „między wielkim Bugiem i mało ważną Wisłą” ożywa, nabiera kolorów, smaku, zapachu i pulsuje dźwiękami dnia codziennego, oddziałującymi na nas czytelników z taką intensywnością, jak byśmy stanęli nagle na kosowskim rynku u boku fryzjera z ambicjami, towarzyszyli nowo mianowanemu naczelnikowi siedleckiej poczty i razem z nim popijali wodę z saturatora, czy ruszyli w szaloną podróż do wsi, w której czas staje się pojęciem względnym, a duch Józefa Górskiego, dawnego właściciela pałacu, jest tak samo rzeczywisty, jak ci, którzy żywi się wydają. Bo kto jest tu żywy, a kto nie - tego nie możemy być nigdy pewni. Wszystkie postaci są wyraziste i natychmiast przejmują władzę nad nami. Dla Artura Ziontka pisarskim tworzywem jest wszystko - to, co się wydarzyło, co się wydarza i co się wydarzy w miejscu, które stało się jego domem i pasją. Niewielkie miejscowości nadbużańskie, trochę większe miasta pogranicza podlasko-mazowieckiego są dla niego jak stół obficie zastawiony potrawami przyrządzanymi przez babcię Helcię. Żywi się każdym szczegółem współczesności i pełnymi garściami czerpie ze źródeł historycznych, które od lat bada i które zna, jak mało kto. Wszystkie te komponenty przetworzone przez filmową wyobraźnię autora, odmalowane jego żywym piórem złożyły się na tom, który czytelnik trzyma w ręku i który zaczyna czytać na własną odpowiedzialność. Wejście do świata tej prozy to ryzyko przeniesienia w czasie i przestrzeni - bez możliwości wyboru miejsca i daty. A być może bez możliwości powrotu. Ale ostatecznie nadbużańskie Podlasie to dobre miejsce, by zostać tu na zawsze. -------- Tryptyk Stałem nago na progu domu to czułe studium współczesności utkanej z lokalnych opowieści, które wyrastają z podglebia historii ludzi zwyczajnych,”osiadłych na pograniczu Mazowsza i Podlasia. Fryzjer, naczelnik poczty, babcia Helcia - to bohaterowie, którzy konfrontują się z rzeczywistością społeczną, a następnie próbują ją zrozumieć oraz nadać jej jakiś sens i kształt. Postaci w tej prozie nie są dobrane przypadkowo, wpisując się w dzieje miast, miasteczek i wsi, odsłaniając niepowtarzalny sposób myślenia o sobie i swej profesji, związki i zależności międzyludzkie, ale przede wszystkim stają się one niemal figurami filozoficznymi. Prozę Artura Ziontka cechuje się nie tyle psychologiczną głębią, co właśnie tym „mądrościowym” pierwiastkiem, który wyrasta z oświeceniowego progu naszej współczesności. Całość zawiera utajoną krytykę obecnego świata, który rozmywa się w oceanie globalizmu, wykorzenia się z lokalnych tradycji, traci pamięć o bliskich, ludziach i miejscach. Dzieło Artura Ziontka przywraca im blask także po to, by stały się pretekstem do pogłębionej dyskusji na temat duchowej kondycji współczesnego człowieka. Dr hab. Andrzej Borkowski, prof. UwS